Ümid öldürür

 

Bir məsəl var: Həyat bizi öyrədir, bizi sınayır deyə, mənasız sözdür. Həyat dediyimiz əslində özümüzük, bizim hərəkətlərimiz, verdiyimiz qərarlar və bizim kimliyimizdir. Ona görə də həyatlarımız bu qədər fərqli görünür, sadəcə bizim etdiklərimizin fonunda ortaya çıxan mənzərə ürəyimizcə olmur, bizi məmnun etmir deyə ona “bu bizik” demək istəmirik, sadəcə həyat deyirik. Sizcə də nə qədər asandır deyilmi? Belə demək, gizlənmək və qaçmaq...

Bir də həyatda etmədiklərimiz, edə bilmədiklərimiz və etmək istəmədiklərimiz üçün bir ifadə düşünmüşük: Mükəmməlçilik!!! Əslində insanların mükəmməlçiliyə ehtiyacı yoxdur, insanın özü olmağa və əsla bir yerdə dayanmamağa ehtiyacı vardır. Bu söz altında əslində biz özümüzün bacarmadığımızı qəbul etmir və guya sadəcə daha yaxşısını edəcəkmişik anlayışı ilə sadəcə olduğumuz yerdə və heç nə etmədən ümid edirik. Bunu dəyişmək mümkündür əslində. İlk öncə özümüzə sual verməliyik: Biz nə etmək istəyirik?

Mən yazmaq istəyirəm, yazdıqca bütün başımdakı bulanıqlıq dağılır, özümü, fikirlərimi cümlələrdə ifadə edirəm, olmaq istədiyim adamı xatırlayıram. Artıq uzun müddətdir ki, qulaqlarımda Teomanın səsi ilə, axıb gələn cümlələrimi bir yerlərə yaza bilmirdim, çünki olmaq istədiyim adamı yadımdan çıxartmışdım. Bu gün olduğum adamın əslində mən olmadığımı qəbul etməklə ,olacağım adamı xatırlayıram və bu prosesə yenidən yazmaqla başlayıram. Daha sonra yenidən xəyal qurmağı xatırlayacağam ...

Unutmayın, deyirlər “ümid yaşadır”, razı deyiləm, realllaşdıracağımız xəyallar yaşadır bəlkə, əslində isə içiboş ümid süründürür, daha sonra isə yavaş yavaş öldürür.