Dialoq

 

 

Təsəvvür edin ki, bir qəbristanlığın uzaq bir küncündə, yenicə böyüməyə başlayan ağacın nazik, zəif gövdəsinə söykənib 20-30 metr uzaqda onun dəfnini izləyirsiniz. Bakının yayına, isti küləyə, ağacın gizlədə bilməyən kölgəsinə və bürkülü havaya baxmayaraq siz bütün bunları hiss etmirsiniz. Orda onu dəfnn etdilər, insanlar növbə ilə torpaq atır, mərhum haqqında öz xatirələrini bölüşür. Hamı onun necə yaxşı insan olmasından, hamı ilə necə mehriban və qayğılı davranmasından, yaxşı əməllərindən danışır, Siz isə eşidirsiz amma qavramırsınız, çünki artıq danışılan xatirələrin bir mənası yoxdur.

Onsuz da o xatirələrin sahibləri də yalan danışırlar, bir insan artıq ölüb deyə, heç kəs gerçəkləri gizlətməli deyil. Onun həyatda olduğu müddət ərzində eşitməli olduğu çox gerçəklər vardı, onun nə qədər şərəfsiz, eqoist və oğraş olduğunu onun üzünə vurmalı olan insanlar indi onun oğluna görə bu xatirələrlə varlığı dünyaya artıq olmuş biri ilə vidalaşırlar.

Mən də demək istərdim amma, mənim isə o tipli söhbətlərə yox, məhz dialoqa ehtiyacım var, ondan soruşacaq o qədər suallarım var idi ki...Cavab verə bilməyəciyini bildiyim suallar...Niyə bu həyatı belə yaşadığını, gecələr necə yatdığını ondan soruşmaq istərdim

Soruşa bilmirəm, odur ki mənası yoxdur, başınızı qaldırın və ətrafınıza baxın. Ətrafımız onsuz da doludur ölmüş amma hələ də gəzən və sadəcə nəfəs alan cəsədlərlə... Onlarla dialoqlarınızı saxlamayın, dialoqların mənasız xatirələrlə ilə əvəz edilməsinə imkan verməyin. Bəlkə bəzi bu yeriyən ölülərdən bəzilərini həyata qaytarmaq mümkün oldu?

Bəlkə...